In deel 3 van deze reeks gaat Maarten één van zijn beste grootwater-sessies beschrijven. Het is bijna ongelooflijk wat er gevangen wordt, en dat allemaal in Nederland! Lees snel verder.
Dé monstersessie
Het is zaterdagochtend rond een uur of 8 wanneer ik de auto start voor een lange rit richting het grote water, honderden kilometers verderop. Ditmaal is het iets anders: mijn maat komt pas over 4 dagen, dus ik reis alleen af. Gelukkig verloopt alles soepel zonder tegenslagen, en enkele uren later draai ik de neus van de auto richting de oever van het mega water. Ik ben er, pak even rust, rook nog een peukje en ga daarna aan de slag. Alles moet gereed zijn voor het donker, dus ik zet snel de tent op en haal de boot van de aanhanger. Zo breng ik alles in stelling om voor het donker de markers te plaatsen. Gelukkig staan de punten nog in mijn dieptemeter, dus dat gaat vrij makkelijk. Intussen is het al behoorlijk donker geworden en sleep ik al het voer richting de boot, die 80 kilo is niet niks!
Een nacht alleen op het water
Als het klusje geklaard is, vaar ik in mijn eentje door het donker richting de geul die op 300 meter uit de kant ligt. Het is een vreemde gewaarwording, moederziel alleen op de grote plas. Na ongeveer een half uur is de strook voorzien van lekkers, en kan ik ook mijn eigen maag vullen. We vissen nog niet; eerst moet het voer zijn werk doen. De volgende dag plaats ik de hengels en duik vroeg mijn bed in om de volgende dag weer fris en fruitig wakker te worden.
De aanbeten komen
Dag 2; vroeg in de ochtend, organiseer ik de stek, ruim alles op, en tegen de middag leg ik de hengels in. Ik kies ervoor om uiterst links en rechts een hengel te plaatsen en een in het midden van de strook. Zo krijg ik een goed beeld van of er vis aanwezig is in de sector. Die avond zit ik ontspannen te wachten op wat er komen gaat. Gelukkig loopt rond 9 uur de eerste hengel af, helemaal aan de rechterkant, en tegen 11 uur loopt ook de middelste hengel af. Beide zijn uitzetters van enkele jaren geleden, maar dat mag de pret niet drukken en ik ben er reuzeblij mee.
Voor middernacht heb ik al 2 vissen gevangen; dit geeft de burger moed. Maar tegen alle verwachtingen in blijft het verder stil. De volgende ochtend zit ik een beetje te doemdenken aan de waterkant, rook een peuk en drink rustig een bak koffie. Plotseling, tussen het schelle geschreeuw van de meeuwen door, vraagt mijn beetmelder om aandacht. Mijn meest rechter hengel gierde het uit, bijna 400 meter uit de kant gepositioneerd. De wind is intussen ook flink aangetrokken, en ik maak me op voor een barre tocht die later de dril van mijn leven blijkt te zijn.
De dril van mijn leven
Tijdens die dril slaat mijn lijn vast om de hengeltop, en het duurt wel 15 minuten voor die knoop eruit is. Ik ben ondertussen honderden meters afgedreven. Na de achtervolging weer te hebben ingezet, realiseer ik me eenmaal boven de vis dat er maar één kans zal komen om de vis te kunnen landen in deze woelige watermassa. Ik zet alles op alles om bij de eerste glimp van de vis het net eronder te drukken. Na enkele minuten worstelen lukt het me de karper veilig te stellen. Moe gestreden maar voldaan bekijk ik de buit: het is een bak van een karper. Snel varen we richting de kant om het beest aan de klok te hangen, die uitslaat tot de wijzer op 23 kilo blijft haken. Gewoon geweldig, de derde vis van de sessie die nog maar net van start was gegaan. In de uren erna blijft het stil, ook de nachtelijke uren verlopen zonder aanbeet. De vis is niet meer actief, wat waarschijnlijk komt doordat de wind is gaan liggen.
Voorbereiding op de komst van een vriend
Het is inmiddels dag 3, er moet bijgevoerd worden. Ik wil de stek optimaal voorbereiden; Stefan komt immers morgen, dus het moet dan wel 100% zijn. Helaas gaat deze dag rustig voorbij, maar ik heb niets te klagen met drie vissen, waarvan één een zoetwaterbuffel. We genieten dan ook op en top van het mooie najaarszonnetje. Er is gevoerd, alles is tiptop voor elkaar, en nu maar wachten tot de wind weer aantrekt. De voorspelling is dat het de volgende middag gaat waaien. Het is inmiddels de vierde dag en mijn maat Stefan komt rond een uur of 11 aan op de stek. We drinken samen een bak koffie en bespreken tegelijkertijd de strategie.
Het plan luidt als volgt: mijn middelste hengel gaat eruit, die leg ik links; Stefan gaat met drie hengels het middelste stuk dichtleggen om zo de vis die over de hele breedte naar ons toe komt, op te vangen. Nadat we ons tegoed hebben gedaan aan koffie met koeken, is het tijd om alles te gaan voorbereiden voor de wind die later op de dag zal aantrekken. Samen beginnen we van rechts naar links, en per toeval vangt Stefan een vis op mijn rechter hengel, die had een paar piepen gehad. Op die afstand is de beetregistratie soms slecht. Toen we daar klaar mee waren, dacht ik even tijd te hebben om een blokje om te gaan. Tenminste, dat dacht ik, en was nog niet weg of de telefoon ging met aan de andere kant mijn maat: “Maarten, kom snel, er zijn 3 hengels afgelopen en de motor wil niet pakken.” Zo snel als mogelijk haast ik me richting de stek om assistentie te verlenen. Ik trek de buitenboordmotor aan en we haasten ons richting de vis; alle drie de vissen worden vakkundig gevangen. En ik pak nogmaals een bak van een karper, de vis is maar liefst 24.5 kilo zwaar en ruim een meter lang.
Een nacht vol actie
Veel tijd om van deze vis te genieten kregen we niet, het zou een avond vol actie worden. Tot diep in de nacht zijn we in touw, totaal uitgeput, tussendoor doen we nog een motorwissel. We kunnen pas tegen half 7 die ochtend gaan slapen en de wakers zwijgen. Er worden 16 vissen gevangen, waaronder zelf twee stuks van meer dan 20 kilo, en dat in nog geen 24 uur tijd—ongekend, wat een gekkenhuis! Gesloopt als we waren, ontwaken we laat die dag; de ene na de andere bak koffie helpt ons langzaam op de been. Eén ding weten we wel: de vissen op de stek krijgen was gelukt, het was haast te veel van het goede. Samen zijn we het eens dat we iets moeten veranderen. Natuurlijk vangen wij graag en veel, maar de kleinere onderwaterbewoners hebben de overhand.
Aanpassingen en afsluiting
Daar willen we verandering in brengen, voor zover dat gaat. We besluiten om alleen in de midden sector erg ruim te voeren en op de buitenste hengels alleen op de haak zelf. Op deze manier proberen we de kleinere vissen uit elkaar te trekken en de iets grotere exemplaren de rust en tijd te geven ons haakaas te pakken. Die dag bereiden we ons voor en voeren het plan uit; twee nachten hebben we nog voor de boeg, en we hopen nog een grote vis te vangen. En die grote vis komt er: Stefan kan in de late namiddag ook zijn 20 kilo vis bijschrijven. Het plan lijkt te werken; we vangen door, maar niet meer in die extreme mate.
De laatste avond
Vol vertrouwen gaan we de een-na-laatste avond in. Samen zitten we gebroederlijk aan de oever van het water en krijgen steeds piepen op verschillende hengels. Ik vraag aan mijn maat wat dat zou zijn, “Het zijn denk ik zwanen die voor de hengels heen zwemmen.” Zonder na te denken schijn ik over het water, en inderdaad, het zijn zwanen. Waar we niet bij nadachten, was dat ze wel eens zouden kunnen schrikken. De groep zwanen neemt meteen de benen, waarvan één zwaan niet genoeg hoogte had en mijn lijn pakt. De zwaan zit erin vast en gaat al zwemmend verder. Wat moeten we nu? Snel pakken we de boot en gaan de zwaan achterna; telkens als we dichter in de buurt komen, gaat hij ertussen uit. De hoofdlampen gaan uit, en ik vraag Stefan hoe we het moeten aanpakken. Hij antwoordt: “Vaar er maar heen, dan pak ik de zwaan uit het water.” “Weet je het zeker?” “Nee, maar het moet.” Enkele minuten later zitten we met een zwaan in de boot en verwijderen de lijn van zijn poten en vleugels, man, man, dat was wel een dingetje! Gelukkig verloopt het zonder kleerscheuren; de zwaan heeft de vrijheid weer en de lijn is heel gebleven.
Een succesvolle afsluiting
Iets later en nog maar net bijgekomen, loeit er een hengel vandoor. Yes, na enkele uurtjes weer beet, en we vertrekken de duisternis in om de dril aan te gaan. De vis laat meteen blijken van enig kaliber te zijn en we zetten alle zeilen bij om deze gevinde vriend uit de diepte te halen. Tientallen minuten gaan voorbij wanneer het raak is; een niet al te lange, dikbuikige spiegelkarper zit in het net. Geweldig, wat een vis is dit, en we kunnen ons geluk niet op, nog een 20 kilo vis. De vijfde van de sessie.
Snel schieten we een aantal mooie plaatjes en laten de vis weer vrij. Die nacht worden er nog een aantal exemplaren gevangen en we blijven scherp. Op de laatste dag verzaken we ook niet en mogen zelfs in het zonnetje vissen, drillen op het mega water dat zo glad als een spiegel is—dit zijn de heerlijkste momenten om mee te maken. De rest van de tijd benutten we om alles alvast op te ruimen; de laatste avond is aangebroken. En gaan we de dag erna richting huis, dat kan niet voordat we de afsluitende vis hebben gevangen; een mooie spiegel met gouden schubben, net alsof het zo moest zijn, een afsluiter met een gouden griffel! Samen hebben we 39 vissen gevangen, waarvan 5 exemplaren boven de 20 kilo, een van de beste sessies ooit, en keren we moegestreden maar met opgeheven hoofd huiswaarts.
Maarten Groeneveld
Links naar deel 1 en 2:
Reageer