De Papuan bass (Lutjanus goldiei) wordt algemeen beschouwd als de gemeenste en sterkste roofvis die op deze planeet rondzwemt. Papua Nieuw Guinea is bekend als dé plek om zo’n monster(mangrove)baars te veroveren. West-Papua, het Indonesische deel van dit afgelegen, enorme, prehistorisch aandoende eiland, kan weleens de nieuwe ‘place to be’ worden om deze Mike Tyson onder de vissen te vangen.
Een paar jaar geleden kwam ik in contact met Olivier Helloco. Hij organiseert avontuurlijke vistrips in de uitgestrekte archipel van Indonesië. De laatste jaren ligt zijn focus op het vasteland van West-Papua en zijn ultieme droom is het vinden van (nog zo goed als) maagdelijke riviersystemen met kans op Papuan bass van wereldrecordformaat.
Frustratie
Tijdens mijn tweede trip met hem kreeg ik de eerste kans om op Papuan bass te vissen. Het begin was hoopgevend, met de vangst van een vis van 8,5 kg, terwijl de anderen een paar veel grotere vissen na luttele seconden kansloos verspeelden in de takken. Ik zie nog hun verbaasde dn ontzette blikken, starend naar het gerafelde uiteinde van hun dikke 100lb voorslag. De frustratie was groot, maar die werd nog veel groter toen we na 2,5 dag vissen door hevige regenval, die de rivier chocoladebruin kleurde, gedwongen waren ons heil te zoeken op het ‘blauwe water’. Laat ik voorop stellen dat dit absoluut geen straf was.
Fingers crossed
Na deze trip bleef de Papuan bass, het zoet-/brakwater neefje van de ook al zo beruchte Cubera snapper, door mijn hoofd spoken. Ik moest en zou eens zo’n enorme ‘baars’ van 10-15 kg+ vangen. Die kans kwam toen Olivier met de mededeling kwam dat hij een nieuw riviersysteem had gevonden in de richting van Timika. Een trip werd gepland en eind september was ik weer op weg naar dit afgelegen deel van de wereld, samen met André, Florian en Peter. Ik had hen geïnformeerd dat het vissen op Papuan bass een frustrerende bezigheid kon zijn.
Vlak voor vertrek kwam Olivier nog met goed nieuws: de eerste verkennende trip met een klein groepje fanatieke vissers uit Japan en Zuid-Korea beloofde veel. Ze hadden weliswaar een groot aantal vissen -waaronder een monster- verspeeld in de talrijke obstakels, maar uiteindelijk toch een paar mooie baarzen van 10 kg+ weten te vangen met daarbij een Papuan bass van 17 kg. Echter wist ik uit ervaring dat de omstandigheden binnen een paar dagen konden veranderen en hield daarom mijn vingers gekruist tijdens de boottocht van ruimschoots 6 uur.
Hopeloze condities
Zeiknat bereiken we eindelijk de monding van de rivier. De wind is ondertussen behoorlijk opgestoken en er staat een enorme branding waar we doorheen moeten. Even dreigt het mis te gaan wanneer we op een ondiepe zandbank belanden en enorme golven de boot binnenkomen rollen. Maar 10 minuten later varen we veilig met de longboat halfvol water de rivier op, in de richting van een dorpje stroomopwaarts. Op de weg daar naar toe zie ik dat het water niet bepaald helder is en ook Olivier kijkt zorgelijk. Het heeft afgelopen week veel geregend en dat heeft de rivier behoorlijk troebel gemaakt. Het is nu droog en hopelijk zal het water snel weer wat helderder worden.
Bij het dorpje aangekomen worden we opgewacht door een bont gekleurd ontvangstcomité en twee uur later hebben we al onze spullen gedroogd en ons basiskamp voor de komende week in een houten huisje ingericht. Perfect!
De volgende ochtend varen we bij het eerste licht een zijrivier op die normaal gesproken een stuk helderder is. Maar na een halfuur stroomopwaarts varen, wordt het water nog troebeler. Hopeloos. Pas als we een zijkreek invaren vangt eerst Peter een mooie, donkergekleurde baars en even later ik een heel lichtgekleurde baars van zo’n 5 kg bij een paar takkenbossen. Een echte ‘hotspot ‘ zou later blijken.
De volgende dag is de hoofdrivier nog troebeler geworden en het inkomende getij brengt door de harde wind en golven ook geen verbetering. Desondanks weet Florian een grote barramundi van net geen meter lang te vangen, maar daar blijft het bij. Olivier had al overwogen om naar een ander riviersysteem te verhuizen, maar de aanhoudende harde wind maakt dat onmogelijk. Bovendien zullen de omstandigheden daar waarschijnlijk net zo slecht zijn.
Verstoppertje spelen
De derde dag lijkt het water iets minder troebel en we wagen nog een keer onze kans op de smalle, door palmen omzoomde zijrivier. Daar beleven André en ik even een hectisch halfuurtje bij een omgevallen boom waarin ik met het nodige geluk twee baarzen tot zo’n 8,5 kg vang en André een mooie barramundi. Aanbeten en drils die we niet snel zullen vergeten. Maar daarna is het weer taai, heel taai. Het enige lichtpuntje is, is dat ik nog geen enkele baars verspeeld heb.
Het is de afgelopen dagen extreem koud geweest met temperaturen die nauwelijks richting 25 graden gingen. Maar nu lijkt het wat beter te worden: warmer met minder wind, maar de kleur van de rivier blijft een probleem. Gelukkig blijft de gevonden hotspot in de ingang van de kreek produceren. Sommige gevechten worden verloren, maar gelukkig belanden er ook een aantal mooie vissen in de boot. Zowel barramundi’s als baarzen tot zo’n 8 kg. Toch heb ik niet het gevoel dat daar een echt grote baars vandaan zal komen en besluit om me de laatste dagen te concentreren op de riviermonding, ondanks dat daar nog geen enkele Papuan bass gehaakt is.
Deel 2
In deel twee van deze reeks neemt Arnout je verder mee door zijn reis in Indonesië. Dit onder het ‘genot’ van ruige omstandigheden op het gebied van vissen, maar ook het weer. Zijn ervaringen betreft aanpak en aas laten niets aan de verbeelding over. De vangsten gaan je vast en zeker verbazen.
Reageer