Ik neem jullie graag mee in mijn campagne op een lokaal parkwater. Het is 2020. Via een medevisser krijg ik een tip over het betreffende water. Na een eerste observatie blijkt, dat niet direct mijn interesse wordt gewekt. Ik parkeer het water, om er wellicht later eens terug te keren.
Voorjaarskriebels
Anno 2023. Ik krijg lucht van een mooie vangst van ongeveer 15 kilo en voor ik het weet, bevind ik mij weer aan dat zelfde water. Het water waar ik drie jaar geleden ook stond, maar dat destijds niet mijn aandacht greep. Dit keer voelt het anders. Het intrigeert mij Aankomend voorjaar sla ik mijn slag hier..
Open eindjes
Het gevoel van de laatste keer blijft mij achtervolgen. Het maakt me nieuwsgierig. Nieuwsgierig naar hoeveel vissen er zwemmen, nieuwsgierig naar hoe ze eruit zien, nieuwsgierig naar of ik nog voor verrassingen kom te staan.
Zoals iedere nieuwe uitdaging, begint mijn aanpak met een verkenning, het observeren. Al vrij snel laat een aantal vissen zich zien, ondanks dat het relatief druk is aan het water. Ik twijfel: heeft het nut om nu te beginnen? Azen de vissen nu wel? Wat doet het weer?
Deze vragen betreffen open eindjes, die ik (nog) niet kan beantwoorden. Hierdoor slaat de twijfel toe. ijsberend en twijfelend springt er nog een vis het water uit en in een klap valt mijn twijfel weg. Als je niet begint, gaat het sowieso niet lukken.
Aan de slag
Ik vis graag minimaal een van mijn hengels op de vis, wanneer ik ze gevonden heb. De hengel met het aasje plaats ik zo delicaat mogelijk op de plek waar de vis zich liet zien. Deze moet wel goed liggen.
Het liefst vis ik vrij simpel: een blowback rig met een curve haak, bijvoorbeeld de Fang X van Nash. Deze haak is sterk onder alle omstandigheden. Hij is erg sterk en door de curve pakt de haak vrijwel altijd genoeg vlees in de bek van de vis. Aan allebei mijn rigjes bungelt een snowman presentatie. Eentje met Citruz en eentje met MonsterShrimp. Ik gebruik twee smaken, omdat sommige vissen een voorkeur hebben voor bijvoorbeeld zoet of hartig.
Nog meer open eindjes
In mijn ogen, blijft het wel erg lang stil. Ondanks dat ik mijn hengel zo delicaat mogelijk in heb gelegd, slaat er toch enige twijfel toe. Heb ik ze dan toch weggejaagd? Ook de andere vissers beproeven nog niet hun geluk, ik was tenminste niet de enige.
Uit het niets wordt mijn twijfel abrubt onderbroken door een krijsende beetmelder. Vis altijd met vertrouwen, zie je wel!
Het gevoel van adrenaline overheerst mij, wanneer ik de vis kalm het net in begeleid. Wat een heerlijk moment en prachtige vis om mijn campagne te starten. Mijn geluk kan absoluut niet op.
Nachtvissen is niet toegestaan op dit water, dus wanneer het licht al enige tijd is verdwenen, keer ik huiswaarts. Nog helemaal in mijn nopjes denk ik: morgen ben ik terug.
Inmiddels is het de volgende dag, het einde van de middag. Enthousiast keer ik terug naar het water. Ditmaal is het me beter gezind, lijkt het. Er is namelijk maar een enkele andere visser aanwezig. De rust overheerst.
Ze zeggen wel eens, waarom zou je iets veranderen dat werkt? En om die reden, doe ik alles precies hetzelfde als de avond ervoor. Hopend dat deze tactiek opnieuw zijn vruchten afwerpt.
Deel twee
Zonnestralen geven hun laatste warmte en licht af. De avond nadert en het is tot op heden nog stil. De vorige avond heeft ervoor gezorgd dat ik veel vertrouwen heb, maar ook hoop. Hoop op nog zo’n gave strijd en nog zo’n mooie vis.
Het is omstreeks 20:00 als mijn gedachten wederom worden onderbroken. Het onophoudelijke geluid van mijn beetmelder klinkt, zoals altijd, als muziek in mijn oren. Ik grijp de hengel zo snel als ik kan. De obstakels weet ik gelukkig te omzeilen door mijn rust te bewaren en druk te houden op de lijn.
Mijn beloning? Een prachtige schubkarper die we op een aantal gram na geen dertiger kunnen noemen. Oud en getekend door het leven. Deze vis heeft haar beste jaren al gehad, dat valt te zien. Al doet deze vis voor mij niets onder van jongbroed.
De adrenaline pompt door mijn anderen. Deze aanbeet doet mij denken dat de vissen in de buurt zijn. De hengel gaat eerst opnieuw te water, voor ik de stokoude schub op de foto zet. Wat als hij nog een keer afloopt?
Duister neemt langzaam de overhand en het laatste licht verdwijnt. De vangst van zonet staat piekfijn op de foto en mijn hengel ligt weer op scherp.
Het is stil, akelig stil, te stil..
Inmiddels is de tijdvenster dat ik nog heb wel heel erg gekrompen. Nog ongeveer tien minuten en dan moeten de spullen worden opgeruimd. Net of het zo moet zijn, piept een van mijn beetmelders een paar keer. ‘ Zal wel brasem zijn..’. Laconiek pak ik de hengel, maar gelijk voel ik dat er toch iets anders aan mijn lijn zit dan brasem.
Traag, maar vol met kracht, breekt de vis het wateroppervlak. Vol verbazing kijk ik wat er mijn net in zwemt: een prachtige spiegelkarper van deftig formaat. De spannende drill valt gelijk weg en maakt plaats voor een golf van tevredenheid.
Na thuiskomst kom ik erachter dat de vis die ik ving, de topvis van het water is. Ze staat bekend als ‘De grijze’.
Pauze, even rust en weer door
Ik besluit nog een aantal sessies te vissen, na deze vangst. Ik merk echter aan mezelf, dat het me momenteel niet enthousiast genoeg maakt om door te vissen. Het is inmiddels zomer, wat betekent dat het water alsmaar drukker wordt. Daar heb ik geen behoefte aan. Ik laat, net als in 2020, het water even rusten.
September is de maand waarin ik ieder jaar vakantie heb. Voor ik naar mijn vakantiebestemming trek, plan ik nog een sessie in op het parkwater. Stel dat…
Waar ik voorheen veel activiteit zag op het water, zie ik nu niets. Een klein teken van actie aan de andere kant van het water, doet mij beslissen daar plaats te nemen.
30 minuten. Zo lang ligt mijn hengel in, wanneer hij er opnieuw vandoor gaat. De drill, zo heftig als hij ook is, duurt gelukkig niet lang. Alle puzzelstukjes vallen nu in elkaar. Goede stekkeuze, echt visweer en een sterke schub in mijn net.
De volgende ochtend keer ik heel vroeg terug en dut ik nog even weg op mijn stoeltje. Ineens word ik wakker van een run. Na enig gestuimel los ik helaas de vis.. shit! Helaas, hoort ook dit bij het vissen. Er komen nog genoeg kansen, hou ik mezelf voor.
Het einde van de middag nadert en het is nog steeds stil, ondanks de overduidelijke aanwezigheid van de vis. Ik word meermaals geteisterd door witvis, maar de karper heeft zich vandaag nog niet laten zien op mijn hengels.
Inmiddels verdwijnen de laatste zonnestralen. In een flits zie ik een ijsvogeltje voorbij vliegen. Wat een prachtige beestjes. Direct gevolgd door de ijsvogel, ‘vliegt’ een van mijn hengels er vandoor. Het is de hengel waarmee ik tegen obstakelss vis.
Een zenuwslopende drill volgt.. de drill laat niets aan mijn verbeelding over, als ik verolgens een langerekte schub mag verwelkomen in mijn net. En daar bovenop heeft ze ook nog eens een deftig gewicht: 19,3KG.
Moe, maar voldaan begin ik met het opruimen van mijn spullen. Nog steeds lichtelijk onder de indruk van wat zich er vandaag allemaal heeft afgespeeld.
De laatste keer
Normaliter keer ik niet snel terug naar een water, waarop ik zulke geslaagde sessies heb ervaren. Iets in mij zegt echter dat het wellicht tijd is om hier toch eens verandering in te brengen. Mijn vakantie was geweldig, maar toch kriebelt het om weer te gaan vissen.
Het heeft dan ook niet lang geduurd, voor ik wederom vol goede moet mij aan het water bevind. De eerste hengel laat al binnen tien minuten van zich horen. Helaas schiet deze na een korte dril los. Schijnbaar zijn er toch meer obstakels aanwezig dan ik dacht.
Een goede vriend van mij, heeft meer geluk als ook zijn hengel er vandoor gaat. Een mooie schub is het resultaat. Gezien het feit dat de andere vissers aan het water geen actie hebben, zijn wij, zoals je vast begrijpt, erg blij met deze vis. Hierna blijft het wel akelig stil.
Twijfelend zit ik aan het water. Heb ik misschien te veel gevoerd? Zijn de vissen uit de sector vertrokken? Ondanks dat mijn vertrouwen momenteel niet hoog zit, beslis ik om te blijven vissen.
De klok van de kerktoren slaat 20:00. Okay, ik heb nog ongeveer drie kwartier om te vissen. Ik kan het niet uitleggen, maar mijn gevoel zegt dat er nog iets gaat gebeuren deze avond. Net of het zo moest zijn, wordt mijn gelijk snel bewezen. Een pittige drill volgt en na enig gestuimel, verwelkom ik vol adrenaline de grootste schubkarper van het water!
Uitdagingen
Al mijn sessies op dit water bewijzen voor mij, dat het belangrijk is in je visserij om uitdagingen aan te gaan. Ga ze niet uit de weg, want je hebt geen idee wat je wellicht mist.
Vertrouwen in je visserij is alles. Het aller, allerbelangrijkst. Ga uitdagingen niet uit de weg, maar omarm ze. Je gaat versteld staan van wat je allemaal bereikt, wanneer je niet opgeeft!
Reageer