‘Hooked’ aan stromend water

Tegenwoordig hebben we verscheidene soorten vissers. Vissers waarvan hun hart sneller gaat kloppen door betaalwateren, putjes, zandafgravingen, kanalen of rivieren. Hoewel de eerstgenoemden uiterst interessant en prachtig zijn om te bevissen, krijgt mijn vissershart pas écht een hogere hartslag bij stromend water.

Het klutsende water tegen de kant, de rustige natuur, het avontuur, de onwetendheid van wat er zwemt en het gevecht dat deze onwijs sterke vissen met zich meebrengen. Je stapt ’s ochtends je tent uit en er is in de verste verte geen mens te bekennen. Deze liefde voor stromend water is natuurlijk ergens ontstaan.

Hete dagen

Hitte, een felle zon, heldere blauwe lucht en nog twee uur de tijd om achter de vissen aan te gaan. Uit ervaring wisten we dat de karper zich op deze locatie vaak vroeg in het jaar al aan de oppervlakte laat zien. Het wier is er nog niet, de eerste lelies laten zich zien en het is warm genoeg om met een T-shirtje aan je ding te doen. Gezien de warmte en de hoge luchtdruk genoot oppervlaktevissen de voorkeur. Een groot voordeel van oppervlaktevissen is dat je een aanzienlijk deel van je uitrusting thuis kunt laten. Denk hierbij aan beetmelders, emmers met voer en je complete tacklebox. Voor ons is het voldoende om één of twee hengels mee te nemen, een zak hondenbrokken, een paar haakjes, elastiekjes en een schaartje. Natuurlijk komt daar nog wel een onthaakmat, net en eventueel een sling bij.

Verkennen en observeren is essentieel in deze visserij. Als de karper zich aan het oppervlak bevindt, kun je alles zien wat er gebeurt. Doe hier je voordeel mee, want ze verraden veel wanneer je ze ziet!

Stap voor stap

Het verkennen doen we simpelweg door een stuk te lopen langs een beek of kanaal met in de buurt. De hele natuur begint weer te leven, waardoor een wandeling absoluut geen straf is. Op het eerste oog zien we vaak niets. Onder het motto ‘nooit geschoten, altijd mis’, voeren we altijd wat brokken, waarna we ons pad vervolgen.

Mijn eerste vis van een lokale beek, was er een van het oppervlak. Na zoals hierboven een stuk verder te hebben gelopen, stuitte ik op een schim in het water. Het was een karper van behoorlijk formaat, net gelegen onder een lelie. Aangezien ik dat nog niet eerder had gezien, stond ik nogal perplex van wat zich voor mij afspeelde. In alle haast maakte ik de hengel klaar. Met trillende handjes weliswaar, want tot die dag was het mij dus nog niet gegund om een karper van stromend water te vangen. Dat zou toch wat zijn.. dat de eerste er ook nog een aan de oppervlakte zou zijn!

De manier hoe wij aan de oppervlaktevissen is keer op keer hetzelfde. Want waarom iets veranderen dat goed werkt?

Na het brokje vakkundig aan de haak te hebben bevestigd, wierp ik weer een blik op het water. Het gebruik van een zonnebril is voor mij hierin echt een ‘must’. Het liefst eentje die polariseert. Dit haalt de schittering weg en zorgt ervoor dat je nóg beter kunt zien wat zich voor je afspeelt.

De vis zwemt tegen de stroming in en tussen de enkele lelies door. Om ervoor te zorgen dat de vis niet schrikt, gooi ik mijn lijn met de brok eraan een aantal meter voor de vis. De karper zwemt laconiek langs de brok heen. Daar ging mijn kans, dacht ik. Gelukkig bleek niets minder waar.

Hondenbrokken lekken ontzettend veel oliën af in het water. Deze oliën verspreiden zich snel in water. Dit moet de karper wel gemerkt hebben, want ze bedacht zich niets, liet zich meegaan terug in de stroming en zoog de brok als een stofzuiger naar binnen. Om te voorkomen dat de haak te diep de bek in ging, sloeg ik vrijwel direct aan.

De stroming in beken als deze zorgt voor zulke brute gevechten, dat ze onvergetelijk blijven. De vissen kennen de slagen van de zweep en gebruiken hun gewicht in combinatie met de stroming. De teleurstelling wanneer het niet lukt, maar nog meer de voldoening wanneer het wél lukt, maken samen dat het vissen op stromend water, zowel statisch als aan de oppervlakte altijd een avontuur is. Een avontuur dat tot nu toe voor mij nog niet geëvenaard is.